Gedichten – een selectie

Zodra we de schuur betreden

komen ze ons tegemoet als kinderen op een feestje

rennend naar de ijsjes zonder zich af te vragen

waar hun moeders zijn.

Hun schuurpapieren gespierde tongen

likken onze handen. Met slijmerige zoenen

heten ze ons welkom in hun kudde.

Ze hebben nog niet geleerd bang te zijn

hebben geen idee hoe je de strijd verliest

zonder stem, of hoe tongen kunnen verdwijnen

in een snelkookpan

met wat kruidnagel, citroensap en venkelzaad

in plakjes gesneden op een schaal gelegd

met een scheutje olijfolie afgemaakt.

Hoeveel bijen telt de dag?
-Pablo Neruda

Begin met kijken. Zie twee grote ogen
aan weerszijden van haar kop, drie puntogen erbovenop.
Realiseer je dat de wereld om haar draait. Vraag je af
welke afstand zij heeft afgelegd en observeer haar borst.
Niet alles met een pantser kan zich verweren. Merk op
hoe de kloof tussen jou en haar steeds kleiner wordt. Bekijk
de delicate vleugels. Ze doen denken aan gehaakte vitrage
uit voorbije tijden. Zie hoe zij het leven vasthoudt
in haar achterpoten. Begin met kijken.

Ze ziet hoe de horizon zich loom uitrekt tot een vergezicht
waarin waterlopen een hokjesland doorkruisen, hoge bomen
weerspiegeld in wildrijke waterkanten wortelen
in heide, weide en akkers waar geuren van mest
en vers gemaaid gras zorgen voor evenwicht
ogen zo ver reiken dat je niet anders kan
dan vertragen, diep inademen, naar binnen kijken.

Nog even,
en ze stoot door, steeds dichter op de huid
van die lappendeken die ze al bijna kan aanraken
betasten of aantasten.

Als een gezwel dat grenzen blijft verleggen
̶̶ goed- of kwaadaardig wie zal het zeggen ̶̶
rukt ze op met al haar satellieten
waar parken binnen de perken blijven
bomen en struiken niet mogen uitlopen
bankjes voor hun huizen aan de ketting liggen
kinderen op de vierkante meter voetballen in kooien.

Nog even,
dan heeft ze haar bestemming bereikt, raakt het land
steeds meer geheimen kwijt, is alleen het licht
dat door bomen valt

niet te vangen.

Door woest water dat geen acht sloeg op grenzen
werd ik uitgebraakt. Boven mij lachten meeuwen
als viswijven na een wilde nacht. Laat mij blijven
waar ik bleef steken. Gehard door de tijd

versta ik de kunst van opgaan in het landschap
waar ik deel van uitmaak. Breuklijnen vervagen
als littekens. Ze herinneren aan verhalen
die rusten onder de bodem van de zee.

Ik ben niet de enige. Wij zijn met velen, overal
verspreid. Op de vlucht is er geen weg terug.
Ik kijk vooruit in dit uitgestrekte land. Ik voel
de wind op mijn huid, hij slingert banen in het zand.

Je pas werd afgesneden bij het spelen
om kattenogen op het schoolplein
waar je leerde hoe hard betontegels zijn
je huid haar lagen losliet niet glad
te strijken viel toch kon je niet anders
dan weer opstaan

altijd onderweg
ook als je stilstaat achteruitloopt
kantjes eraf op straat in bed in bad
halverwege een ladder er is geen
pauzeknop geen time-out te vragen
zo weinig tijd om te wikken te wegen
jezelf te beraden

altijd onderweg
al heb je geen idee waar je heen gaat
wat je achterlaat je kan niet anders
dan de volgende stap zetten voor beren
niet wijken ze onbevreesd aankijken
begrijpen dat klauwen niet altijd uithalen
van distels op je pad een veldboeket maken
wortels laten woekeren uitlopen soms
is het goed te verdwalen

altijd onderweg
het is niet te vermijden je kan niet anders
dan het spel meespelen zoals die buschauffeur
vanochtend bij wie je met verwaaide haren
en een binnenstebuiten geklapte paraplu
instapte die zei dat er op een dag als deze
niets mooier is dan met volle vaart
door de plassen te rijden

Met zwaarden lang geleden neergelaten
liggen we hier onder de spiegel van het water.
Wij zijn de stille getuigen van trots verleden
van een dorp dat de taal spreekt van de zee.

Soms bereikt ons een streling van zonlicht.
Dan varen we uit in onze dromen, hijsen we zeilen
gaan overstag om met opgeheven hoofden
binnen te komen in de Oude Haven.

Wanneer de Zuidwesterwind waait en het water daalt
worden onze contouren zichtbaar
vermolmd hout dat ringen sneller verliest
dan er jaren voorbijgaan.

Wij berusten in ondergang, onze geraamten
kermen en kraken met deining mee.
Water omarmt ons – fossielen uit de toekomst –
het sluit ons in, geleidelijk worden we één.

*Voor de kust van Spakenburg bevindt zich het
botterkerkhof: in lokaal dialect het
Sjutenkârkhof genoemd.

Blaauwendraad, Nagtegaal, Koning, Plomp

Namen verbonden met deze grond
dwalen rond als een pelgrim op zoek
naar zichzelf. Wortels strekken uit
in een poging contact te leggen.
Herinneren is immers thuisbrengen.

van Tuyll van Serooskerken, Delfgou, Donders

Vingers van klimop lezen stenen huid
kijken in het gezicht van eeuwen.
Nerven verkennen kieren, omarmen
contouren, klampen zich vast.
Een laatste omhelzing.

Schieveen, van Schoonhoven, Voorsteegh

Ondanks het toeslaan van tijd kent deze
dodenakker een onbegrensde hartslag
die verdwaalde reizigers trekt zoals ik.
Mijn voeten stappen seconden weg.
Versleten schoenen laten huid los.

Ze grimast nieuwe tanden bloot.
Lijnen om haar mond, hangende hoeken
verraden verloren terrein.

Woorden kauwend slist ze dat kiezen
niet passen, iedereen en alles sterft
zonder dagen om naar uit te kijken.

Een Groenlandse haai zwom 150 duizend dagen
zag kabeljauw, zwaardvis en robben
in generaties voorbij komen.

Vierhonderd jaar lang wisselde hij
als een kind van zeven om als bijvangst
te belanden in een vissersnet.

Ze vraagt of ik nog even blijf.
Haar boterham zonder korstjes
voert haar terug in de tijd.

In leven dat niet langer stroomt
bijt ze zich vast. Om haar heen
sluiten draden. Ze wacht.